Co z tym czasem?

Tyle się nie odzywałam,
bo zbyt mało czasu miałam.
Niby dużo, jednak mało...
i dlatego tak się stało...

Ale jestem znowu z Wami -
swą osobą i myślami,
tutaj - w małym mym kąciku,
gdzie wierszyków jest bez liku!

Humor sobie chcesz poprawić
i przyjemność chcesz mi sprawić?
Zajrzyj do mnie: puk, puk, puk!
Ja odpowiem Ci: stuk, stuk!






Trochę się u nas pozmieniało! Synek poszedł do przedszkola, a ja miotam się w moich czterech kątach i jakoś nie umiem sobie znaleźć w nich miejsca. Na szczęście, nie zostałam całkiem sama w tej nowej dla mnie sytuacji. Mam przecież bardzo rozrywkowe i zajmujące towarzystwo w postaci mojej córeczki :) Poza tym, nie przeżywamy już porannych dramatów przed drzwiami sali w przedszkolu mojego synka, a to dla mnie duuuża ulga (nie macie pojęcia jak wielka!). No i wreszcie zaczęłam się oswajać w moim nowym położeniu. Niby nic wielkiego, a jednak... Czy Wy też tak macie? Myślałam, że skoro będę miała w domu tylko jednego małego osobnika, to czasu będzie aż nadto, żeby nadrobić zaległości :) Nic bardziej mylnego! Czas na podwózki, czas na zakupy, czas na robótki domowe, czas dla maleńkiej (której brakuje do zabaw brata, więc staram się go zastępować najlepiej jak mogę, no i chcę rzecz jasna :)). To tak z grubsza rzecz ujmując. Nadrabianie jakichkolwiek zaległości idzie więc mozolnie, staramy się po prostu być na bieżąco ;) I niech tak na razie pozostanie! Nie ma pośpiechu :P

Codziennie natomiast nie możemy się z mężem nadziwić, jak nasze maluchy rosną, jak się zmieniają i dorośleją, więc staramy się łapać z nimi dosłownie każdą chwilę! Oczywiście, czasem są wyjątki, wiadomo ;) Ja często rozczulam się aż za bardzo, na myśl o tym, że moje małe szkraby już niedługo wcale nie będą małe... Wiem, wiem... każdy etap w życiu dziecka jest inny, ciekawy, ale już tak mam :)

Do następnego wpisu!

JZ